کد مطلب:33646 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:99

این گمان باطلی است كه تخلق به اخلاق الهی و تقرب به خداوند را

[صفحه 220]

به معنای اتصال به اوصاف باری، به همان معنای خدایی اش بدانیم. آدمیان نمی توانند و نمی باید به همان معنا كه خداوند عادل است، عادل باشند. شان و حد بندگی مقتضیات خاص خود را دارد. آدمیان باید متذكر باشند كه مدیریت خداوند كل كائنات را در بر می گیرد و این مدیریت كلان اقتضائاتی ویژه دارد و زندگی بر روی این كره ی كوچك و ناچیز و در یك جامعه ی محدود و در حصار یك روابط معین اقتضائات دیگری دارد لذا عدالت ورزیدن در آن سطح كلان- كه مجموع عالم گذشته و حال و آینده را در بر دارد- با عدالت ورزیدن در این سطح خرد بسی متفاوت است. هرگز از بندگان خواسته نشده است كه از آن منظر رفیع الهی در این عالم نظر كنند و به مقتضای این منظر همه چیز را خیر محض ببینند و دست به عمل نگشایند. به قول مولانا:

هست الوهیت ردای ذولجلال
هر كه در پوشد برو گردد و بال

تاج از آن اوست آن ما كمر
وای او كز حد خود دارد گذر

(مثنوی، دفتر پنجم، 523 -4)

صفحه 220.